Voor altijd inspirerend

Als ge Joost in drie werkwoorden beschrijft is het multitasken, uitleggen en discussiëren. En ja, werkwoorden. Geen enkele andere woordsoort kan Joost beter beschrijven, want hij stond altijd klaar om actie te ondernemen.

Als je tijdens middagpauze graag een luchtig onderwerp aansnijdt, dan ben je er aan voor de moeite, wanneer Joost aan tafel schuift. Het weer, Blind Gekocht, de voetbal, … voor Joost is zo’n onderwerp maar een kwinkslag verwijderd van de economische, politieke of klimaatcrisis. En valt het gesprek stil, krijg je steevast een “ja, ja, ‘t leven …”

In een crisismoment kon Joost altijd kalm blijven. Was er iets foutgelopen voor een klant, en moesten we dat snel fiksen? Dan bleef hij kalm en delegeerde hij taken om tot een goeie oplossing te komen. Niet panikeren.

Rond de eindejaarsperiode was het altijd spannend afwachten. Dan verklaarde Joost wat het thema van het volgende jaar ging worden. “Dit wordt Het Jaar van de Focus”. Of “van de Content”, “Sales”, “Administratie”. Altijd ies waar wij of hij minder in uitblinkten. Hij zei het met een glimlach, wetende dat we volgende jaar gewoon iets leuk gingen doen, en geen gekke dingen zoals ‘Focus’ of ‘Administratie’.

Je moet Joost al wat kennen, voor je kan zien wat serieus is, en wat er voor te lachen is. Hij kan met dezelfde serieux een solide argument maken, of je een loer draaien.

Tijdens de workshops was hij de lijm tussen mij en de klanten. Met goeie grapjes en sappige anekdotes gaf hij elke workshop een extra laag.

Het oude logo van Plant a Flag - dat op de sweaters en t-shirts prijkte waar Joost graag in rondliep - stelde een vlag voor. Maar sommigen herkenden er een bliksemschicht in. En jongens, Joost kon sneller dan het licht zijn. Hij leek altijd twee stappen vooruit te denken, stak je de loef af met zijn snelle replieken en was altijd de eerste om een grap in de groep te gooien.

Als ik één ding heb geleerd van Joost is dat ge haar op uw tanden moet hebben en dat ge op uw strepen moet staan. Want ‘opgeven’ stond niet in zijn woordenboek.

Joost had een passie voor passie. Telkens hij iets nieuw ontdekte dook hij erin, hoofd eerst. Hier kwamen dan energieke conversaties van over het ondernemen of de blockchain of de meest recente tool die hij ontdekte. Alleen al in dezelfde ruimte zijn met zo een passie motiveerde je om je best te doen in alles wat je doet.

Als ge een gesprek aanging met Joost wist ge eigenlijk nooit waar het zou eindigen, want hij kon de conversatie 360 graden laten draaien en elke keer opnieuw verbazen.

Joost zag potentieel in anderen. Met eigenzinnige complimenten en (soms vage) feedback hield hij u een spiegel voor en toonde hij u een stukske van uzelf dat ge nog niet ontdekt had.

De week tussen Kerst en Nieuw vond hij elk jaar naar eigen zeggen “de leukste week van ‘t jaar”. Het was qua projecten dan wat kalmer en dan konden we 100% focussen op een nieuwe tool, een nieuwe inrichting van het kantoor, een opkuis van vergaarde rommel en documenten,…

Als een teamlid met de handen in het haar zat en opzag tegen een uitdaging of probleem, dan kon hij dat relativeren met: “Maar dat stelt toch allemaal niet veel voor.”

Joost kon talent samenbrengen en de neuzen in dezelfde richting zetten. Ook al was het uiteindelijke doel voor hemzelf klaarhelder maar voor velen nogal vaag… iedereen ging er wel voor.

In extreem drukke en stressvolle periodes kon ik mij steevast aan een vrolijk telefoontje verwachten van Joost omstreeks 8.50u, vol goesting om aan de dag te beginnen en content dat er veel werk was. Meestal was hij beetje te laat op kantoor omdat hij eerst de kids moest afzetten.… maar dan tegen 200 per uur vlammen. Ge kon er alleen maar goesting van krijgen.

Van de mensen waarmee hij lang samenwerkte horen we telkens hetzelfde verhaal: “het is nu pas duidelijk hoeveel impact Joost op mij heeft gehad.”

Ik kwam 5 jaar geleden bij Plant a Flag terecht en ontdekte het fenomeen Joost Renson: al na één maand gingen we met het team op een Zweeds teambuildingsavontuur. Zijn idee, natuurlijk. Mijn vorige bazen waren van het stereotype allooi: managers, CEO’s, directeurs. Mijn nieuwe baas orakelde overdag vanuit zijn kano, ging wandelen met Canadese dromen en kreeg ’s avonds zijn energieprikkels niet meer onder controle tijdens het gezelschapsspel. Hij sprong op tafels en stoelen, deed er alles aan om te winnen en nam een jong team mee in zijn denken en doen met een Orval in de hand. Leiden kan ook zo.

Stijl, fashion en ijdele streken konden Joost Renson worst wezen. Dat dacht ik toch. Ik kende hem namelijk al 5 jaar als de manager die zijn eigen kapsel omschreef als ‘het is wat het is’. Hij droeg functionele sneakers en liep het liefst van al met zijn neus in de frisse regen. Plots zat hij hier op kantoor in een opvallend plunje. Geen gehaakte trui of t-shirt met ons logootje op, maar deze keer een blitse Patagonia-fleece. Toen ik opmerkte dat ook de talenten van Silicon Valley grote believers zijn, begonnen zijn ogen te fonkelen. Hij verifieerde dat stiekem bij een collega , en Joost deed vervolgens het nodige. Voor de komende dagen had hij telkens vol trots een nieuwe Patagonia-fleece aan.

Je moet Joost al wat kennen, voor je kan zien wat serieus is, en wat er voor te lachen is. Hij kan met dezelfde serieux een solide argument maken, of je een loer draaien.

“Brussel is een wereldstad,” zei hij vaak heel trots. Maar aan zijn bureautje in Vorst zat hij altijd te dromen van verre landen. Als je een reisverhaal vertelde aan Joost dan kon je zijn ogen zien fonkelen. In zijn hoofd was hij al mee aan het hiken tussen de bomen en duiken met de kleurrijke visjes.

Joost had een voorliefde voor de underdog, ondermeer omdat hij zichzelf tot dat clubje rekende. Stiekem was hij heel trots op zijn selfmade carrière. De atleet met scoutsallures die na een pijnlijke knie wat websites in elkaar bokste voor ondernemers in de buurt, en dat vervolgens jaar na jaar uitbreidde. “Ik doe ook maar wat,” verklapte hij mij eens met zijn ondeugende grijns. De meeste mensen die ‘maar wat doen’ bouwen natuurlijk geen marketingbureau uit, helpen geen tientallen bedrijven op weg naar succes en hebben geen ontelbare collega’s en klanten geïnspireerd.

Hoe verontwaardigd hij kon zijn - over politieke beslissingen, over de klimaatchaos, over het nieuws van de dag - daar keek ik elke keer weer een beetje van op. Die gast was echt, diep in zijn hart, begaan met de wereld. En onrechtvaardigheid, daarvan gingen zijn haren echt rechtstaan.

Joost schoot als een meteoor door het leven. De verbouwingen van de Forest Factory waren nog niet eens begonnen of hij had al iets voor op zijn bureau gekocht. De raket van Kuifje. Die zou klanten tonen waartoe ze, samen met Plant a Flag, in staat zijn. Joost blikte altijd vooruit, verder dan de horizon reikt.

Om een of andere reden, telkens als er teamfoto’s gemaakt moesten worden, was Joost al lang niet meer naar de kapper geweest - ‘maanden’, zou hij zelf zeggen in een Rensonsiaanse overdrijving. En dus staat hij op veel van die foto’s met langere manen. En eigenlijk paste die coupes hem evengoed. Je zag er dan de surfer in, de backpacker die alle plekken gezien wil hebben, de onvermoeid fluitende reiziger, de vlaggenplanter.

Spelletjes spelen vond Joost de max. En dan ging hij er ook echt voor. Als het jongetje dat hij altijd gebleven is. Spelletjes verliezen vond hij moeilijker. Na een teamweekend in de Ardennen deed er een uitdrukking onder collega’s de ronde: ‘You win some, you Renson’.

Multitasken, voor Joost was dat zijn mails checken, een slackbericht beantwoorden in één kanaal, een vraag stellen in een ander kanaal, een slok uit zijn thermos koffie drinken, een whatsapp-melding checken, vier short-cuts achter elkaar gebruiken, een passerende collega aanspreken en nog wat emoji’s in het rond sturen… terwijl hij een serieus gesprek met je had.

Joost was een krak in het dansen op het slappe tijdskoord van deadlines. Hoe vaak heb ik - 5 minuten voor we een belangrijke meeting ingingen - nog met Joost samengezeten, om verbluft vast te stellen dat hij alsnog met een nieuwe naam of strategie op de proppen kon komen. Dat waren echt staaltjes genialiteit, al kon hij zijn teamgenoten echt doen zweten. “Zondertzeveren”

Joost gaf u de vrijheid om te groeien.

“Er bestaat geen slecht weer, enkel slechte kledij” (Joost Renson, naar eigen zeggen gek op regenachtig, guur weer)

Joost was een koning in improvisatie tijdens klantenmeetings. Hij kon zonder voorbereidingen antwoorden bedenken én iedereen overtuigen dat dit de juiste manier was.

Joost was gek op discussiëren. En als iedereen ‘voor’ was, kon hij er echt van genieten om ‘tegen’ te zijn. Of vice versa. Puur voor het spel van het woord. Een krak in redevoeringen - zelfs als die nergens heen gingen.